Auteur: Sarah J. Maas
Genre: Young Adult/Fantasy
Uitgever: Best of YA (Unieboek | Het Spectrum)
Release Datum: 22 februari 2016
Pagina’s: 424
Spoilers: Misschien wel een beetje, want SO MANY FEELS. Wees dus gewaarschuwd, want het einde van deze recensie bevat een kleine spoiler over wie ik ship.
Waardering: (5 / 5)

In februari dit jaar was ik uitgenodigd om naar de release party van dit fantastische boek te gaan: het was geweldig, in een kasteel en iedereen was geheel in koninklijke stijl aanwezig. Toch had ik tot afgelopen week aan toe het boek nog niet opgepakt. Waarom niet? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Maar een dag voor het tweede deel uit kwam, werd ik toch overgehaald er in te beginnen. Deel twee had ik namelijk ook al als manuscript ontvangen. Naja, oké, dan maar beginnen. En wat was ik BOOS op mezelf dat ik het boek nog niet eerder had opengeslagen. WOW!

“Het bos waarin de negentienjarige Feyre woont is in de lange wintermaanden een koude, sombere plek. Haar overlevingskansen en die van haar familie berusten op haar vermogen om te jagen. Wanneer ze een hert ziet dat opgejaagd wordt door een wolf kan ze de verleiding niet weerstaan om te vechten voor de prooi. Maar om te winnen moet ze de wolf doden en daarop staat een prijs. Niet veel later verschijnt er een beestachtig wezen om vergelding op te eisen. Wanneer ze naar het gevreesde feeënrijk Prythian wordt gesleept, ontdekt Feyre dat haar ontvoerder geen beest is, maar Tamlin – een van de dodelijkste, onsterfelijke magische wezens ooit gekend. Terwijl ze op zijn landgoed verblijft, veranderen haar ijzige vijandige gevoelens voor Tamlin in een vurige passie die elke leugen en waarschuwing over de mooie, gevaarlijke wereld van de Elfiden in rook doet opgaan. Maar een oude, kwaadaardige schaduw groeit over het land, en Feyre moet een manier vinden om het te stoppen of Tamlin en zijn wereld zullen voor eeuwig verdoemd zijn.” [Goodreads]

Twee werelden, gescheiden door een onzichtebare muur die de monsters buiten moeten houden. Of, naja, de Hoge Fae, die door oude verhalen als monsters worden omschreven. Gelijk weet Sarah J. Maas een spannende wereld neer te zetten, waardoor je gelijk meer wilt weten over de verstandhouding tussen de mensen, de sterfelijken, en de elfiden, de onsterfelijken. Hoewel je er als lezer misschien wel meer over wilt weten, geeft Feyre daar niet zo heel veel om. Ze moet voor haar familie zorgen, anders zouden ze de winter niet overleven. Maar door verschillende plottwists, raakt Feyre toch verstikt in de zaken van het beest – uhm, de Hoge Fae. Had ik al gezegd dat dit namelijk een hervertelling is van Belle en het Beest? Nee? Nou, hierbij. Dat maakt het verhaal nog interessanter. Een goed begin, is het halve werk. Dus een goede eerste paar hoofdstukken, is het halve boek? Jazeker.

De hoofdpersoon die je door het hele verhaal volgt is Feyre: een soort Katniss Everdeen die voor haar familie moet zorgen. Haar moeder is overleden, haar vader heeft al hun geld op gemaakt en haar zussen zijn niet bepaald hulpzaam. Haar vader is overigens ook niet meer helemaal in staat om te werken, wat Feyre hem behoorlijk kwaad neemt. Je kan haar omschrijven als iemand met een lichtelijk opvliegend karakter met een groot verantwoordelijkheids gevoel. Maar alles verandert als ze in het bos een monster dood schiet, niet wetend wat dat voor consequenties heeft. En die consequenties, die ik niet ga spoilen, veranderen Feyre door het boek heen. Tot aan het einde toe wordt haar karakter gevormd door de dingen die ze mee maakt, en dat maakt haar voor mij een heel sterk en realistisch personages. Ze wordt boos om stomme dingen (wie doet dat niet?), maakt verkeerde keuzes maar is geen domme vrouw in nood. Feyre leert zichzelf stukje bij beetje kennen, en dat doe jij, als lezer ook.

Gaan we praten over wie ik ship? Ja, oké. Mocht je het boek dus nog niet gelezen hebben. Stop dan. Nu.

SPOILER ALERT.

Nu!

Stop.

Ja, je weet zeker dat je verder wilt lezen?

Oké.

Hier gaan we dan.

Als je nu nog steeds leest, weet je vast wel dat ik Tamlin (het beest) en Feyre (Belle) met mijn hele hart ship. Ze zijn perfect voor elkaar en de woorden op papier doen je geloven dat echte liefde nog bestaat. Al vanaf het moment dat Feyre het huis van Tamlin binnen komt, voel je gewoon dat ze voor elkaar gemaakt zijn. Ze zijn beide niet perfect, maar wie is dat wel? Elke keer als ze dichter naar elkaar groeiden, maakte mijn hart een sprongetjes. Helemaal verliefd las ik het boek. Sinds Ash en Meghan (The Iron Fey) heb ik niemand zo hard geshipped als dit koppel. [NOTE: ik lees nu het tweede deel, dus binnenkort lees je hier meer over in de recensie van Hof van mist en woede].

Qua schrijfstijl valt er weinig op te merken. Sarah J. Maas houdt je op het letterlijke puntje van je stoel. Elk woord, elke zin en elk hoofdstuk heeft een functie, elk woordje maakt verschil. De omgeving wordt prachtig omschreven, maar niet te veel. Elke actiescène is dodelijk spannend, maar niet overdreven of onrealistisch. En de liefdes scènes zijn echte guilty pleasures, en soms stiekem een beetje 18+. Maar dat maakt het boek juist heel sexy!

Het einde was echt ver-schrik-ke-lijk. Verschrikkelijk goed bedoel ik dan! Ik heb ADEMLOOS de laatste paar hoofstukken gelezen en vergat om naar de wc te gaan, om te drinken of om te gaan slapen. Ik heb onafgebroken gelezen tot 3 uur in de nacht, zo spannend was het! Hof van doorns en rozen dompelt je onder in een fantasie wereld waar je pas uit kan komen als je de laatste bladzijde gelezen hebt. Een prachtige balans tussen spanning, mysterie en liefde. Ik zou dit boek voor geen goud willen missen, echt waar! Eén van de allerbeste boeken die ik dit jaar heb gelezen! Aanrader? JA! Ren snel naar je boekhandel en vergeet niet ook deel 2, Hof van mist en woede, meteen mee te nemen!

Heb jij ook zo veel feels gekregen door dit boek? Laat dan hieronder even weten wat jij er van vond 😉