Film: Hidden Figures
Datum: 26 januari 2017
Taal: Engels
Regisseur: Theodore Melfi
Cast: Taraij P. Henson, Octavia Spencer en Janelle Monaé
Beoordeling van IMDb: Nog niet beoordeeld.
Mijn beoordeling: 
(4.0 / 5)
Afgelopen donderdag mocht ik, onverwachts, naar de vroege perspremière van de film Hidden Figures, die op 26 januari 2017 uit zal komen in de Nederlandse bioscopen. Ik loop stage bij uitgeverij HarperCollins Holland, waar het boek van de film uitgegeven zal worden. Ik had er dus al het een en het ander over gehoord, maar ging compleet onvoorbereid de film in, omdat ik niet had voorzien dat ik hem afgelopen vrijdag al zou mogen zien. Ik was uiteraard erg benieuwd en ging daarom vol goede moed naar de film…
HIDDEN FIGURES is het ongelofelijke en onvertelde verhaal van Katherine Johnson (Taraji P. Henson), Dorothy Vaughn (Octavia Spencer) en Mary Jackson (Janelle Monáe), drie briljante vrouwen van Afro-Amerikaanse afkomst, die werkten bij de NASA. Ze waren het brein achter een van de grootste operaties in de geschiedenis: de lancering van astronaut John Glenn in de ruimte. Een indrukwekkende prestatie die het land weer moed gaf, de verhoudingen in de ‘Space Race’ volledig op zijn kop zette en de wereld in beweging bracht. Het visionaire trio oversteeg geslacht en ras, en inspireerde generaties om groots te dromen. [Warner Bros]
Hidden Figures begint, na een introducerende flashback, met een scène waarin drie vrouwen, Katherine, Dorothy en Mary, aan de zijkant van de weg staan omdat hun auto kapot is. Geheel in jaren ’60/’70 stijl zijn de dames aangekleed en zien ze er tip top uit. De drie negroïde dames zijn omweg naar NASA, waar zij verschillende banen hebben. Een bijzonder en misschien vrijwel onbekend feit is dat er toen gekleurde dames aan het werk waren bij NASA en zelfs meegeholpen hebben aan het naar de ruimte schieten van de eerste Amerikaanse astronauten. Een witte agent houdt hen aan. Hoewel hij in het begin wat achterdochtig is, lijkt hij snel te zijn overgehaald als hij erachter komt waar de dames naar omweg zijn. Sterker nog: hij brengt ze er naar toe. En zo ontvouwt de film zich in verschillende verhaallijnen van de personages bij de NASA en thuis.
Wat aan de ene kant kritiek kan zijn, maar aan de andere kant ook een compliment, is dat de film alles in zich had om een groot publiek tevreden te stellen. Zo zitten er scènes in waarin ingewikkelde natuurkunde wordt besproken, scènes waarin de rassendiscriminatie aan de kaak wordt gesteld maar ook hilarische scènes waarin Katherine van het ene naar het andere gebouw moet rennen om daar naar de wc te kunnen gaan omdat zij niet naar de wc’s van haar blanke collega’s mag gaan. Dit laatste wordt overigens ondersteund door het nummer “Runnin'” van Pharrell Williams, wie naast de muziek ook heeft geholpen met andere aspecten van de film. Een mix van van alles, zou je de film kunnen noemen. En af en toe leek het daarom van hot naar her te springen, waardoor sommige scènes net niet tot zijn recht konden komen.
Gelukkig is er een sterke cast. Katherine, power woman en uber nerd, laat in meerdere scènes zien wat een donkere vrouw in haar mars heeft en dat de blanke mannen van die tijd haar niet mochten onderschatten. Mary, de jongste van de drie, is de meest pittige en weet dingen te bereiken die geen enkele andere vrouw voor haar had bereikt. En tot slot is er misschien nog wel de meest stille held, Dorothy. Uiteindelijk weet zij ervoor te zorgen dat alle hardwerkende donkere vrouwen van haar afdeling toch nog een baan blijven behouden na de komst van de super snelle computer die hun eigenlijk zou vervangen. Ondersteund door een aantal mannelijke acteurs, zetten zij een knap staaltje acteerwerk neer en weten ze het gevoel van die periode over te brengen van het scherm naar de echte wereld.
Hoewel er een aantal zeer heftige en realistische stukken in de film zitten, die je doen nadenken over de verhoudingen tussen verschillende rassen maar ook mannen en vrouwen, bevat de film een ongeveer zelfde aantal stukken vol humor. Regisseur Melfi weet dit op precies de goede manier neer te zetten, ondersteund door de opzwepende klanken van Pharrell. Of het nou om een marcherende groep dames gaat of een autoritje in de zon – alles lijkt precies te kloppen.
Ze zou dus zeker kunnen zeggen dat de film een groot publiek aanspreekt en een mix is van serieuze en grappige scènes. Hoewel dat soms wat losjes aan elkaar lijkt te hangen, en de romantische scènes alleen zijn toegevoegd ‘omdat dat nou eenmaal moet in een film’, weet de film toch een indruk achter te laten die je nog uren na zal laten denken over de verhoudingen tussen verschillende mensen. Daarnaast leer je ook weer interessante dingen over de ruimtevaart, een leuk extraatje. Een aanrader voor in januari? Jazeker!
Hidden Figures draait vanaf 26 januari 2017 in de Nederlandse bioscopen.
