Ik hou van Nederlandse romcoms: ze zijn niet bijster goed, maar wel heerlijk om met een bak popcorn weg te kijken tijdens een girl night. Flauwe grappen, hippe outfits en knappe mannen zonder shirt? I’m here for it. Maar Just Say Yes (2021) slaat de plank volkomen mis. Ik raad een film niet snel af, maar over deze film zou ik zeggen: deze 1 uur en 37 minuten krijg je nooit meer terug.
Het idee is niet eens zo slecht: wanneer de gladde vriend Alex (Juvat Westendorp) van nerdy Lotte (Yolanthe Cabau) haar laat vallen, is ze boos en teleurgesteld, maar krabbelt ze al gauw weer op met de hulp van de knappe, aantrekkelijke Chris (Jim Bakkum). Toch komt ze al snel weer een obstakel tegen: haar influencer zus Estelle (Noortje Herlaar) gaat trouwen met… haar baas! Klinkt leuk? Op zich wel. Als een prima Nederlandse romcom. Maar dan…
Matig acteerwerk
Laten we beginnen bij het acteerwerk: dat is slecht. Het is het ene moment super over de top, bijna tegen slapstick aan, en het andere moment is en het saai en emotieloos. Maar daar zou ik nog doorheen kunnen kijken, als het in ieder geval grappig was geweest. Maar dat is Just Say Yes niet. Het is super cringy en ongeloofwaardig. En bij een film die na de eerste tien minuten eigenlijk volledig voorspelbaar is, mis je dan al een hoop.
Mega problematisch
Toch vond ik dat nog niet het ergste. Want naast het slechte acteerwerk, is deze film ont-zet-tend problematisch. Ja, dat hoor je goed. 2003 called, they want their movie back.
Ten eerste: rapper Josylvio. Hartstikke leuk voor hem dat hij een filmrolletje heeft, maar in Just Say Yes kwam hij totaal niet over. Vanaf het moment dat hij zijn mond open doet, spuwt hij met onverstaanbare straattaal termen die niet eens geloofwaardig uit zijn mond komen. En daarnaast: wat willen de producenten voor een beeld van Josylvio neerzetten. In de films is hij gewoon de guy next door op een bankje in het park. Slightly racist? I think yes.
Dan, de vrouwen in de film. Ik denk dat we allemaal kunnen concluderen dat we met deze film zo 50 jaar terug gaan wat betreft vrouwen emancipatie. Als je kijkt naar alle personages in de film, hebben de mannen allemaal een goed betaalde baan, worden serieuzer genomen en hebben ze eigenlijk allemaal hogere functies. Daarnaast worden de meeste vrouwelijke personages neergezet als hersenloze wezens die niet zien dat hun (ex-)man een echte gladaal is en het huwelijk zien als het doel van hun leven. Wat het niet is. I CAN’T.
En al even misselijkmakend, what’s up with all the fatshaming? Gladaal Alex werkt bij hetzelfde tv bedrijf als Lotte. Wanneer er een nieuw format moet worden bedacht voor op tv, stelt Lotte een ‘vriendelijk’ afvalprogramma voor, waar mensen onder begeleiding gewicht verliezen. Uiteindelijk jat Alex het hele idee en maakt er de meest beledigende afvalrace van, waarin de overweight kandidaten op het podium gefatshamed worden omdat ze kun doel niet hebben gehaald. Excuse you, Netflix? What the heck?
Vol met clichés
Tot slot wordt er nog gebruik gemaakt van het ultieme ‘make-over’ cliché. Op zich niets mis mee, maar waarom wordt de make-over gedaan door hetero guy Chris? Chris, wie op de achtergrond een leuk rolletje heeft maar uiteindelijk de ware blijkt de zijn voor Lotte, wat weet hij van make-overs? Het past totaal niet bij zijn karakter en is ook redelijk seksistisch. Lotte droeg voorheen een pony, een bril en een houthakkers blouse. Na de make-over ziet ze eruit als een barbiepop met strakke rok, krap topje en diepe decolleté. I. Am. Done.
Zonde van je tijd
Tot mijn grote spijt heb ik de film met pijn in mijn buik afgekeken, en mij afgevraagd of dit de nieuwe standaard van Nederlandse romcoms is. In dat geval hoef ik ze niet meer te zien. Dit was 1 uur en 37 minuten uit mijn leven die ik nooit meer terug krijg. Ik raad deze film sterk af.
In het kort: just say NO.
