Auteur: Victor Dixen
Genre: Scifi
Uitgever: Uitgeverij Q
Release Datum: maart 2017
Pagina’s: 414
Spoilers: Geen spoilers, je kan deze recensie zonder problemen lezen. LET OP: lees wel eerst deel 1 in deze serie!
Waardering: 
(4.0 / 5)
Toen ik in oktober vorig jaar Phobos dichtsloeg, was ik mega benieuwd naar deel 2. Mijn interesse was aangewakkerd en ik had echt het gevoel een redelijk uniek boek gelezen te hebben. Ik was benieuwd naar hoe de Franse Victor Dixen dit idee zou verwerken in een tweede boek. Toen aangekondigd werd dat deze in maart al zou verschijnen, was ik heel blij! Dit betekende dat ik toch niet zo heel lang hoefde te wachten. Ik begon opgewekt aan Phobos². Ik wil Uitgeverij Q bedanken voor dit recensie-exemplaar. Wat ik er van vond? Dat lees je hier:
“Hervatting van het Genesiskanaal over
3 seconden…
2 seconden…
1 seconde…
De twaalf pioniers van het Genesisprogramma dachten te weten wat ze te wachten stond. Ze dachten hun oude leven achter zich te hebben gelaten om echte ruimtehelden te worden. In werkelijkheid zijn ze het slachtoffer van een wrede samenzwering.
Léonor dacht haar gevoelens onder controle te hebben. Ze hoopte op Mars eeuwige roem te vinden en misschien wel verliefd te worden, maar ze blijkt de doos van Pandora te hebben geopend. En nu zijn de herinneringen te heftig om ooit nog te vergeten…” [Goodreads]
In Phobos werden zes jongens en zes meiden, allen met een andere nationaliteit, de ruimte ingeschoten op weg naar Mars. Onderweg zouden ze setjes moeten vormen in een datingshow die live op aarde werd uitgezonden. Echter bleek al snel dat de programma makers niet helemaal eerlijk waren geweest en lopen dingen uit de hand.
Phobos² pakt eigenlijk de draad meteen weer op. Ik was bang dat ik mij misschien niet meer kon herinneren wat er precies in het eerste boek was gebeurd, maar dit viel heel erg mee. De personages worden op slimme wijze nog een keer voorgesteld aan de lezer. De jongeren moeten namelijk stemmen: terug naar de aarde en onderweg sterven door zuurstoftekort of doorzetten naar Mars en daar overlijden aan een nog onbekende oorzaak. Op een slimme manier laat Victor ieder karakter stemmen, geeft hij wat van hun achtergrond weg, waardoor je meteen weer helemaal weet waar elk personages precies staat in het verhaal.
De verhaallijn? Die was niet heel verrassend, maar niet minder goed dan die van het eerste deel. Daar waar het eerste deel zich afspeelt bij de lancering van de raket en het grootste deel van de ruimtereis, speelt dit deel zich af vanaf het moment dat ze weten dat ze moeten omkeren of doorgaan en alles wat er daarna komt. Er wordt een hele verrassende nieuwe wereld gepresenteerd die Victor heel goed en gedetailleerd heeft uitgewerkt. Zelf weet ik niet mega veel van Mars, maar in het boek wordt alles op zo’n manier gepresenteerd dat je denkt: ja, dit zou zo kunnen zijn, ik snap het! Het is niet ingewikkeld en toch voelt het alsof je iets hebt geleerd. Dat vind ik erg knap gedaan.
Zoals ik net al zei, was de verhaallijn misschien niet het meest spannende van het boek. Toch wordt er een nieuwe verhaallijn geïntroduceerd en wordt de lezer verrast door een kijkje buiten de montagekamer en buiten de ruimte waar de jongeren zich in bevinden. Dit geeft het verhaal net wat meer diepte. Toch was het niet significant anders dan de grote lijn uit het eerste deel. Maar als iets werkt, waarom zou je het dan veranderen?
Halverwege het boek zat ik echt goed in het verhaal en had ik het gevoel dat ik wel ongeveer wist hoe het zou aflopen: op een goede, maar een beetje standaard manier. IK. HAD. HET. FOUT. Het einde was verschrikkelijk… Hij was verschrikkelijk goed! Victor beschrijft een cliffhanger die niemand zag aankomen en speelt daarbij heel goed in op de gevoelens van de lezer waardoor je eigenlijk huilen in een hoekje wilt gaan zitten en je je afvraagt hoe je een personage ooit nog kunt vertrouwen. Jup. Dat effect kan een boek hebben.
Phobos² was een goede opvolger. Hij introduceert nieuwe elementen, maar over het algemeen was de verhaallijn hetzelfde. De karakters zijn goed uitgewerkt en zijn, ondanks dat het er veel zijn, super sterk en specifiek uitgewerkt. Het einde van het boek zorgde er voor dat ik tot diep in de nacht bleef lezen en hield me daarna nog lang wakker. Het was zelfs zo erg dat ik de volgende dag mijn moeder er mee lastig viel en riep dat ik misschien maar in het Franse derde deel zou beginnen omdat ik niet kon wachten op de vertaling. Nu, een weekje later, is dat gevoel enigszins weg geëbd, maar ik kan écht niet wachten op het vervolg! Een echte aanrader dus, zeker als je hebt genoten van het eerste deel!
PS: Wist je dat ik vrijdag Victor Dixen ga ontmoeten en hem mag interviewen? Wil jij hem iets vragen? Laat hieronder dan even je reactie achter!
