Recensie: "Wij leugenaars" door E. Lockhart

Auteur: E. Lockhart
Genre: Contemporary (met wat thriller aspecten)
Uitgever: De Fontein
Release Datum: 14 april 2015
Pagina’s: 266
Spoilers: Geen spoilers!
Waardering: (3.5 / 5)

Ik wilde “Wij Leugenaars” van E. Lockhart al een hele tijd lezen, omdat de tekst op de achterkant ontzettend spannend klonk en omdat ik er veel mensen over heb horen praten en zij erg enthousiast waren. Op de achterkant staat: “Lees dit boek. En als iemand je vraagt hoe het eindigt, lieg.” Dit maakte mij enorm nieuwsgierig naar het boek en ondanks dat het boek me vertelt om te liegen tegen jullie, ga ik dat toch niet doen. Ik ga het einde echter wel voor jullie verzwijgen, want anders zou ik het boek compleet spoilen 😉 .

“Cadence is de oudste kleindochter van de machtige familie Sinclair. Elk jaar brengt ze de zomer door op het privé-eiland van haar opa. Heerlijke vakanties met haar neef Johnny, nicht Mirren en de knappe buitenstaander Gat. Ze vormen een hechte club. Tijdens hun 15e zomer worden Cadence en Gat verliefd op elkaar. En dan gebeurt er iets onomkeerbaars. Nu is Cadence na twee jaar afwezigheid voor het eerst terug op het eiland. Geteisterd door zware migraine probeert ze te achterhalen wat er die zomer is gebeurd. Haar familie zwijgt in alle talen. Langzaam komen de herinneringen boven, maar ook de leugens en familiegeheimen” [Goodreads]

Mijn eerste indruk van het boek was erg goed. Op de eerste pagina staat een plattegrond van het eiland Beechwood en op de pagina daarna staat een stamboom van de Sinclair familie. Ik hou erg van dit soort tekeningen in boeken en het maakt de familiestructuur ook een stuk duidelijker voor de lezer. Ik vergeet tijdens het lezen vaak wie familie van wie is en hoe ze precies in relatie tot elkaar staan, dus ik vond het erg prettig dat ik tussendoor even terug kon kijken naar de stamboom.

Helaas kreeg ik daarna van de personages een minder goede indruk. Ik was een beetje teleurgesteld in de hoofdpersonen, omdat ze niet echt voor me gingen leven. Ik had het idee dat de hoofdpersonen en dan niet alleen Cadence, maar ook haar ‘Leugenaars’ meer uitgediept hadden kunnen worden, maar ondanks dat ben ik toch verder gaan lezen. Gelukkig maar, want Cadence blijkt uiteindelijk een veel interessanter personage dan ik had gedacht! Ook de andere personages werden naar het einde toe veel interessanter en ik snapte toen ik het boek uit had ook waarom ik aan het begin de personages wat vreemd vond. Waarom ze precies veel interessanter worden op het einde van het boek ga ik jullie niet verklappen, want dat zou een grote spoiler zijn, dus blijf ik er wat vaag over, maar ik kan jullie wel garanderen dat het nogal een plottwist is en ik het in elk geval niet aan zag komen. Het zorgt er ook voor dat ik het boek eigenlijk wel zou willen herlezen en dat heb ik niet vaak als ik een boek heb gelezen, dus dat is een groot pluspunt voor “Wij Leugenaars”.

In het verhaal wil Cadence er achter komen wat er twee jaar geleden is gebeurt op het eiland van haar familie en ze begint een onderzoek waarbij stukje bij beetje ze achter allerlei geheimen en verschrikkingen komt die toen zijn gebeurt. Het boek is erg goed opgebouwd en je blijft je steeds afvragen wat er echt gebeurd is en wat er nou eigenlijk aan de hand is. Aan het einde komt er een versnelling in het boek waardoor je het eigenlijk in één keer kunt uitlezen. Het verhaal blijft je zeker meetrekken en het houdt een spanning vast waardoor je het boek met moeite weglegt.

De stijl waarin “Wij Leugenaars” is geschreven is wat eenvoudig met veel korte zinnen en dat leest erg lekker door. De omschrijvingen van de migraine aanvallen van Cadence zijn erg beeldend en ik vond dat Lockhart er originele beschrijving voor heeft bedacht. Zo omschrijft Cadence een van de aanvallen alsof er een heks aan haar hersenen krabt of alsof er iemand met een botte bijl op haar hoofd inhakt. De migraine aanvallen is ook iets wat mij aantrok aan het verhaal, omdat ik daar ook geregeld last van heb. Daardoor dacht ik misschien meer te weten te komen over mijn eigen migraine en verwachtte ik me te herkennen in het personage, maar helaas is dat toch niet het geval. Niettemin vond ik toch dat het goed in het verhaal paste en ik vond ook dat het niet gaat vervelen. Ik was namelijk bang dat de migraine de snelheid uit het verhaal zouden halen en het saai zouden maken, maar dat is zeker niet het geval bij Cadence en dat vind ik een groot pluspunt voor het boek.

Het leukste aan het boek vind ik misschien wel dat er korte sprookjes in verteld worden. Dat verwachtte ik totaal niet, dus werd ik er positief door verrast. De sprookjes worden door Cadence verzonnen en passen heel goed in de verhaallijn, waardoor het verhaal een extra laag krijgt. De sprookjes zijn variaties op al bestaande sprookjes en langzaam aan voegt Cadence steeds meer realiteit aan de verhaaltjes toe en passen ze ook steeds meer bij wat er in het boek gebeurd.

Ten slotte wil ik nog iets zeggen over de titel, want ik ben er niet achter gekomen waarom het boek “Wij Leugenaars” heet en waarom Cadence haar vrienden de Leugenaars noemt. Misschien heb ik er overheen gelezen, maar ik vind het persoonlijk altijd vervelend als de titel niet goed past bij de inhoud van het boek.

Ondanks dat ik zowel positief als negatief over dit boek ben, raad ik het toch aan. Vooral in de zomervakantie is dit een heerlijk boek om te lezen. Niet alleen is het moeilijk om het boek weg te leggen, het heeft ook een heftig einde waardoor je, als het boek uit is, toch wel even moet bijkomen en waardoor je het begin wilt herlezen. Het is dus een spannend boek met sprookjes (!) en geheimen die ontdekt moeten worden en ik raad het dus zeker aan mensen aan die van wat mysterie en spanning houden.